Frjálslynt lýðræði er það stjórnarfar sem við búum við á Vesturlöndum. Það er almennt talið gott. Svo gott að það er jafnvel talið vera endalok mannkynssögunnar, það stjórnarform sem öll mannkynssagan og öll hennar barátta stefndi að og endaði með hinu fullkomna stjórnarfari. Friður og velsæld í heiminum eru oft talin vera hinu frjálslynda lýðræði að þakka. En er það satt? Við skulum komast að því.
Frjálslynt lýðræði er ekki aðeins stjórnarfar, heldur má segja að það sé að stórum hluta fjarvera stjórnarfars. Ofuráhersla er lögð á einstaklinginn og réttindi hans á meðan hagur heildarinnar og ríkisins er settur til hliðar. Aðgerðarleysi er reglan í mikilvægustu málunum sem við koma framtíð þjóðarinnar og siðmenningarinnar.
Stjórnmálamenn hafa ekki nægilega framsýn og nægilegt bein í nefinu til þess að taka erfiðar ákvarðanir sem snerta hag komandi kynslóða. Hin líðandi stund er í forgrunni með óheflaðri neysluhyggju. Vegna réttinda einstaklingsins og réttinda til atvinnufrelsis og fjármagnsflutninga er ríkinu ókleift að standa í hárinu á stærstu glæpamönnum samtímans, alþjóðakapítalistunum. Frjálslynt lýðræði þýðir sjálfsafgreiðsla fyrir alþjóðakapítalista og aðra glæpamenn sem þrífast í aðgerðaleysi stjórnvalda og undir yfirskini mannréttinda. Fjármagnseigendur fjármagna síðan þau stjórnmálaöfl sem viðhalda óbreyttu ástandi.
Það er í anda vestrænnar siðmenningar að taka á vandamálum sem kunna spretta upp, en ekki að finna upp afsakanir til þess að taka ekki á þeim. Sama hvort slíkar afsakanir eru kallaðar mannréttindi eða fjórfrelsi, þá verður að taka á þeim vandamálum sem ógnar hag þjóðarinnar.
Það er farsæld einstaklingsins og heildarinnar sem stjórnskipanin á að miða að en ekki réttindi einstaklingsins. Áherslan á réttindi hefur snúist upp í nautnahyggju, svo hryllilega að það er ekki hægt tjá það með orðum. Siðleysi er dyggð í hinu frjálslynda lýðræði. Illmenni geta starfað óhindrað við að grafa enn frekar undan samfélaginu. Og innflutningur á óevrópsku vinnuafli heldur áfram í þágu þeirra sem eiga peninga þrátt fyrir að ógn steðji að náttúrulegum heimkynnum hvíta kynstofnsins.
Í skjóli mannréttinda hins frjálslynda lýðræðis geta óvinir landsins einnig starfað nánast óhindrað. Fólk sem tilheyrir annarri þjóð eða utanaðkomandi trúarbrögðum sem er landinu óvinveitt hefur nefnilega sömu mannréttindi og aðrir, og mannréttin eru blind á þá óvinveittu heild sem hinir utanaðkomandi einstaklingar tilheyra. Ekki má koma auga á eða segja hið augljósa, að þeir eru ekki hérna í sömu erindagjörðum og aðrir þegnar landsins. Og að ef þeir væru fleiri en þeir eru nú myndu þeir fá sínu fram með yfirgangi. Ríkisstjórnirnar í heimalandi gestanna beita síðan ýmsum ráðum til að halda flæði þeirra inn gangandi.
Stjórnvöld hafa þá skyldu að vernda og varðveita sitt fólk. En í nafni mannréttinda og frjálslynds lýðræðist er það orðið að dyggð stjórnvalda að leysa upp sitt eigið fólk líkt og í sýru. Ekki má greina á milli Íslendings sem á þúsund ára gamlar rætur í þessu landi og Afríkubúa sem eru ekki einu sinni komnir til landsins en gætu hugsanlega gert það í framtíðinni. Þeir eru nefnilega ákjósanlegir þegnar fyrir stjórnmálaelítu landsins sem þrífst á ójöfnuði og sundrung. Ríkið hefur þá skyldu að varðveita þá líffræðilegu heild sem kallast þjóð. Ef ríkið sinnir ekki þeirri grunnskyldu munum við enda ásamt þeim fjölmörgu þjóðflokkum sem hafa orðið útdauða í aldanna rás.
