Það gætu verið einhverjir sem telja þessa grein vikum of sein og ætti að hafa verið birt fyrr. Meðan á fyrri stigum stríðsins í Úkraínu stóð þá trúði ég upphaflega að þetta væri ekki það nauðsynlegt fyrir Norrænu mótstöðuhreyfinguna til að hafa opinbera sýn á þetta mál og að átökin hefði ekki áhrif á okkur og okkar baráttu á götum Norðurlandanna að miklu leyti á þeim tíma. Enn fremur höfðu aðrir þegar skrifað og rætt um stríðið frá ýmsu sjónarhorni bæði á heimasíðunni nordicresistancemovement.org og á sjálfstæðu þjóðernisfélagshyggnu síðunni Nordront. Þar af leiðandi taldi ég einfaldlega það ekki vera forgangsatriði að skrifa þessa grein sem þú núna lest.
En náttúrlega skil ég að það eru aðrar ástæður sem valda okkur hagsmunaárekstrum hér og nú, og að það gæti haft afleiðingar sem gætu verið afgerandi fyrir okkur til lengri tíma litið.
Margir hafa rætt okkar stöðu á þessu máli og velt því fyrir sér hvar við stöndum. Það furðulega er að sumir hafa túlkað frábæru grein Robert Eklund eða aðgerð hreiðurs 1 sem sönnun fyrir því að við værum tryggir alþjóðahyggjusinnum í vestrinu og þar af leiðandi opinberlega gegn Pútín og Rússlandi. Á sama tíma hafa nokkrir fulltrúar okkar gert athugasemdir sem gætu verið túlkaðar sem öfuga merkingu og sumir meðlimir okkar hafa deilt myndum af rússneskum fánum á samfélagsmiðlum.
Svo hvar liggur sannleikurinn? Hefur Norræna mótstöðuhreyfingin tekið sér stöðu með Rússlandi eða Úkraínu í stríðinu?
Til þess að hægt sé að svara þessari spurningu á einhvern hátt verður að taka fram í upphafi að það er afar mikilvægt að átta sig á því að spurningin er langt frá því að vera svarthvít eða algjörlega sjálfsögð og að það sé hægt að skoða hana frá mörgum mismunandi sjónarhornum.
Á tilfinningalegan hátt er það greinilega alls ekki skrítið að finna til samúðar með Úkraínu og úkraínska íbúa – þvert á móti. Burtséð frá því hversu afgerandi ögrun Atlantshafsbandalagsins (NATO) var í því að hvetja Rússa til að hefja stríðið – sem gerir sektarspurninguna vægast sagt umdeilda – þá er það ljóst að úkraínska þjóðin á ekki skilið að láta sprengja þjóð sína í loft upp. Úkraína er lent í valdabaráttu milli heimsvelda, og hversu sekur sem gyðingaleiðtogi Úkraínu er, er ekki hægt að kenna hinni vinnandi hvítu úkraínsku þjóð – þeim sem nú blæða og deyja á úkraínskri grundu ásamt rússneskum óvinahermönnum.
Ef litið er framhjá áhrifasvæðinu sem leynist á bak við Úkraínu í formi NATO, Ísraels og hins vestræna heims, þá er augljóst að Úkraína er mjög lítill aðili í samanburði við risavaxið stórveldi Rússlands og hér er líka rökrétt að hafa samúð með Úkraínu. Norræna mótstöðuhreyfingin beinir höggum sínum alltaf upp á við; og miðað við hvernig heimurinn lítur út í dag þá er verulega óvenjulegt að við tökum ekki málstað undirmálsmanna í hvers kyns valdabaráttu.
Enn fremur er ekki skrítið fyrir þjóðernisfélagshyggna menn og konur að hafa áhyggjur þegar Pútín segir að ein af opinberu ástæðunum fyrir því að Rússar fari í stríð sé að „af-nasistavæða“ Úkraínu. Þó að þetta hafi ekki nákvæmlega sömu merkingu og það hefði ef Benjamin Netanyahu, Joe Biden eða Magdalena Andersson væru að tala um að mölva nasisma, þá er þetta samt yfirlýsing sem skilur eftir sig beiskt bragð í munni þjóðernissinna og leiðir ósjálfrátt til minnkaðrar trúar á Pútín og aukinnar samúðar með Úkraínu.
Á sama tíma ræðst öll stofnunin í hinum vestræna heimi á Rússland í sameiningu. Áróðursmaskínan er í fullum gangi í viðleitni til að fá allan heiminn til að hata Pútín og taka málstað Úkraínu í stríðinu. Sama áróðursmaskínan og vill ekkert frekar en að þú sem hvítur maður hættir að eignast börn og einbeitir þér frekar að þínum ferli, kynþáttablöndun eða gerist samkynhneigður. Það sem þessi stofnun vill að þú haldir er oft mjög góð vísbending um það sem þú ættir alls ekki að hugsa, og miðað við þennan mælikvarða virðist Rússland vera hliðin til að styðja 100%.
Frá hnattrænu geopólitísku sjónarhorni, ef við gerum kenningu út frá þeirri ólíklegu hugmynd að þessi átök muni leiða til þriðju heimsstyrjaldar, þá eru allar frjálslyndar skrímslaþjóðir sem eru hliðhollar síonistum eins og Bretland, Frakkland, Þýskaland, Bandaríkin og auðvitað Ísrael sjálft myndi standa með Úkraínu, á meðan hefðbundnari og fullvalda and-Síonísk öfl myndu líklega standa við bakið á Rússlandi. Taktu mark á orðum mínum þegar ég segi að Norræna mótspyrnuhreyfingin mun ALDREI standa á sömu hlið og Ísrael eða sú Síonista eining sem BNA stendur fyrir í dag – hvert svo sem málið eða átökin kunna að vera!
Ef við lítum á ástandið frá byltingarkenndu sjónarhorni er líka eðlilegt að styðja Rússa. Með því að ögra Bandaríkjunum og hinum vestræna heimi vinna menn gegn óbreyttu ástandi – núverandi ástandi sem verður að eyða til að raunverulegar breytingar geti átt sér stað og til að við þjóðernisfélagshyggjumenn getum náð raunverulegum framförum. Því meira sem núverandi veldi er ögrað og því harðari sem barist er gegn efnahagslífi heimsins, því meiri líkur eru á víðtækri röskun, sem er nauðsyn til að norræna byltingin verði staðreynd. Vinsamlegast athugaðu að ég er ekki að meina að komandi breytingar verði endilega betri fyrir okkur; Hins vegar, í þeirri dramatísku stöðu sem við erum í, verðum við að sjá von í öllum hugsanlegum róttækum breytingum sem verða í þessu hnattræna umhverfi.
Eftir að hafa komið þessum rökum á framfæri telur lesandinn líklega að samúð okkar liggi að mestu hjá Rússum. Sem mótvægi við þessu vil ég taka það mjög skýrt fram að við lítum ekki á Pútín sem góðan eða almennilegan mann. Rússland 2022 er alls ekki þjóðernissinnað land. Pútín er hlynntur gyðingum og Rússland er fjölþjóðlegt og menningarlega blandað land. Þjóðernisfélagshyggnir menn sem starfa innan rússneskra landamæra neyðast til að þola harða kúgun frá ríkinu – miklu verri en við stöndum frammi fyrir í Svíþjóð og á Norðurlöndunum. Sem slík væri Norræna mótstöðuhreyfingin langt frá því að vera sátt ef Svíþjóð líktist Rússlandi (jafnvel þótt það myndi gera það betra að sumu leyti).
Frekar er niðurstaðan sú að engin þeirra hliða sem stangast á er þess virði að hafa okkar opinbera stuðning. Sem norrænn þjóðernisfélagshyggjumaður er hvorug hliðin þess virði til að berjast og deyja fyrir. Við munum aldrei standa við bakið á Pútín eða Biden, eða neinum leikbrúðum stóra fjármálageirans. þetta er líka niðurstaðan sem Marcus Hansson dró í frábærri grein sinni á Nordfront nýlega. Þess í stað stöndum við alltaf við hlið fólksins – fyrst og fremst okkar eigin Norræns fólks, en í víðari skilningi, alls hvíts fólks á jörðinni.
En ef við hefðum þegar verið í valdastöðu í Norrænum löndum, hefðum við þá ekki verið neydd til að taka ákveðnari afstöðu en ég hef gert (eða ekki) í þessari grein? Nei, allavega ekki við núverandi stöðu. Ef Norræna mótstöðuhreyfingin hefði verið við völd hefði herinn okkar aldrei verið lagður niður – í staðinn hefðum við haft öflugt herlið tilbúið til að verja Norrænt fólk og Norrænt svæði til síðasta blóðdropa. Við hefðum þá þar af leiðandi ekki þurft að skrifa undir neinn samning við Atlantshafsbandalagið (NATO). Við hefðum ekki þurft að óttast neina útþenslu Rússa. Og við hefðum getað mannað okkar eigin fallbyssur í stað þess að afsala þeim erlendu valdi.
